Κυβερνιόμασταν από τζάκια και εμείς οι ανόητοι παίζαμε το ρόλο των καυσόξυλων

Βλέπω ανθρώπους καθημερινά, απογοητευμένους, εξοργισμένους, ψυχικά κουρασμένους.

Όλοι συζητούν για τα προβλήματά τους, τις δυσκολίες τους αλλά όλοι λένε...αφού καθόμαστε και τους κοιτάμε... αφού κανείς δεν διαμαρτύρεται... μόνος μου θα βγω να φωνάζω;

Αφού κανείς δε μιλάει ΑΥΤΟΙ κάνουν ότι θέλουν.

Και αν φύγουν ΑΥΤΟΙ;

Μετά τι θα γίνει;

(Κατάλαβες φίλε μου μας έγιναν και απαραίτητοι).

Εγώ λοιπόν ακούω καθημερινά αυτά και μόλις ανακοινωθεί κάποια απεργία ή συνάντηση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα πηγαίνω όλο χαρά και ενθουσιασμό πιστεύοντας μέσα μου ότι θα βρεθώ εκεί με πολλές, πολλές εκατοντάδες χιλιάδες λαού να φωνάξουμε.

Απογοητεύομαι, εμείς και εμείς και απέναντι ΑΥΤΟΙ να κερδίζουν συνεχώς έδαφος, ΑΥΤΟΙ που συνεχίζουν να μας ΣΩΝΟΥΝ...

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ. ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ.

Για να σας θυμίσω λίγο ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟ σηκωθείτε από καρέκλες, ντιβάνια, κρεβάτια, καναπέδες... μιλήστε, επικοινωνήστε με φίλους, γνωστούς, γείτονες, συναδέλφους και αρχίστε να οργανώνετε την σκέψη σας, πείτε τα προβλήματά σας, φτιάξτε μικρές ομάδες, κινητοποιηθείτε.

Θα δείτε ότι ο φόβος θα αρχίσει να μικραίνει, η ανασφάλεια θα υποχωρεί και θα νοιώσετε πιο δυνατοί, ίσως να αρχίσετε κάποιοι να κοιμάστε και το βράδυ γιατί λίγο πολύ όλοι χάσαμε και τον ύπνο μας.

ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ- ΕΝΩΝΟΜΑΣΤΕ- ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ.

Θα ήθελα να πω ότι ο αγώνας είναι κοινός.

Έχει γίνει αυτοσκοπός για όλους μας.

Ζούμε σε μια καταπληκτική χώρα με καταπληκτικούς ανθρώπους.

Ζούμε στο καλύτερο οικόπεδο του πλανήτη.

Δυστυχώς για εμάς τους Έλληνες είχαμε την ατυχία να κυβερνούμαστε για πάρα πολλά χρόνια από προδότες και ανθέλληνες.

Αυτός ο λαός δεν είχε την τύχη ενός ηγέτη πατριώτη.

Κυβερνιόμασταν από τζάκια και εμείς οι ανόητοι παίζαμε το ρόλο του καυσόξυλου.

Ξέρετε βέβαια, ότι όταν το ξύλο δώσει όλη τη δύναμη της ζεστασιάς του, στο τέλος γίνεται στάχτη.

Την στάχτη αυτή την πετάμε και ίσως λόγω των ημερών κρατάμε λίγη απ' αυτή για να φτιάξουμε κουραμπιέδες.

Εγώ προσωπικά κουραμπιές δεν αισθάνομαι αλλά σίγουρα κάποιοι προσπαθούν να με κάνουν στάχτη.

Αυτό νομίζω ισχύει για τους περισσότερους από εμάς αλλά και για όλους τους Έλληνες.

Ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, τραγικές δυσκολίες και έχουμε όλοι παγώσει.

Κατάφεραν να παγώσουν το μυαλό και την ψυχή μας.

Ο λαός μας είναι σαστισμένος, πανικοβλημένος και κυρίως δεν εμπιστεύεται κανέναν και ίσως καλά κάνει, γιατί μέχρι τώρα κάποιοι για τους δικούς τους σκοπούς καπέλωναν την καλή διάθεση, το φιλότιμο και τη μπέσα του Έλληνα.

Μας κλέβουν τις ζωές μας, τους κόπους μας, τα όνειρά μας και κυρίως το μέλλον των παιδιών μας.

Οι φίλοι μας οι ευρωπαίοι αυτή τη στιγμή που μιλάμε κάνουν το μεγαλύτερο ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ που έγινε ποτέ στην ιστορία.

Παίρνουν το εργατικό δυναμικό της χώρας, τα μεγαλύτερα επιστημονικά κεφάλια και αποδυναμώνουν την πατρίδα, αφήνοντας πίσω στάχτες... δηλαδή συνταξιούχους και ανθρώπους 45-50 χρονών που θα δουλέψουν ίσως άλλα 20-30 χρόνια (αν ζήσουμε και σίδερο στη μέση μας).

Απ' ότι μαθαίνω σε όλη την Ελλάδα, σε κάθε περιοχή, σε κάθε γειτονιά, κάποιοι λίγοι σαν εμάς προσπαθούν να φτιάξουν μικρά κινήματα αντίστασης.

Εγώ προσωπικά το βλέπω πολύ θετικό.

Αργήσαμε λίγο αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ.

Μικρά κινήματα παντού αλλά μικρά!!! σαν μικρές ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΕΣ φωτιές.

Θα ήθελα αυτές οι μικρές φωτιές να ενωθούν και να γίνουν λαίλαπα που θα τους κάψει ζωντανούς.

Είναι εθνική ανάγκη να είμαστε όλοι ενωμένοι, όλη η Ελλάδα ένα. Δεν πρέπει να έχουμε ταμπέλες, όλοι κάπου πιστεύαμε ή ανήκαμε αλλά όλοι ΑΥΤΟΙ μας πρόδωσαν, μας κορόιδεψαν, μας προσέβαλαν, μας διασύρουν καθημερινά, παρότι εμείς οι ηλίθιοι συνεχίζουμε να τους πληρώνουμε το παντεσπάνι τους.

Όλοι μαζί για ένα σκοπό, όλοι μαζί για να αποχτήσουν όλοι οι Έλληνες εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, όλοι μαζί για να σωθεί αυτή η ταλαίπωρη χώρα.

Όλοι μαζί, γιατί είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ ρε γαμώτο, γιατί δε θέλω να βλέπω νοσοκομεία και σχολεία να υπολειτουργούν, γιατί δε θέλω να βλέπω παιδιά να πεινούν, γιατί δε θέλω να ακούω για συνανθρώπους μου που αυτοκτονούν, γιατί δε θέλω να φεύγουν τα παιδιά μας μετανάστες, γιατί δε θέλω να βλέπω γέροντες να νομίζουν πως είναι βάρος για τα παιδιά τους, γιατί δε θέλω να κάνω άλλο υπομονή, κουράστηκα να κάνω υπομονή, κουράστηκα να μιζεριάζω, κουράστηκα να με κοροϊδεύουν, να με κλέβουν με εξευτελίζουν και να μη μπορώ να κάνω τίποτα. 'ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ'.

Κάτι πρέπει να κάνουμε άμεσα, τώρα, ΧΘΕΣ.

Να ενωθούμε και είμαι σίγουρη, όπως τα ποντίκια εγκαταλείπουν πρώτα το καράβι που βουλιάζει, έτσι και αυτά τα σιχαμένα ανθρωπάρια θα πάνε στο 'διάολο' και ακόμα παραπέρα.

ΣΥΓΝΩΜΗ αν σας κούρασα, να ξέρετε πως και γω φοβάμαι, πως νοιώθω ανασφαλής, πως έχω και γω υποχρεώσεις, παιδιά και πολλά προβλήματα, αλλά να πάρει η ευχή είμαι άνθρωπος και όχι αριθμός στα κομπιούτερ και τα μητρώα τους.

Δε θα αφήσω κανέναν να ασελγήσει άλλο πάνω στη ζωή μου και στη ζωή των παιδιών μου.

Σας εύχομαι υγεία, αγάπη, ψυχική ηρεμία, ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΤΟ 2012.

Γιάννα Κολοκυθά

Κάτοικος Νέας Ερυθραίας.

Μια Ελληνίδα μάνα παραλίγο απεγνωσμένη αλλά πάρα πολύ θυμωμένη.